مدت زمان مطالعه: حدود ۷ دقیقه
گفتاردرمانی و بلع‌درمانی در بیماران مبتلا به پارکینسون
مقدمه
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش‌رونده است که بر توانایی حرکتی و عملکرد عضلات بدن تأثیر می‌گذارد. یکی از مشکلات شایع در بیماران مبتلا به پارکینسون، اختلالات گفتاری و بلع است که می‌تواند کیفیت زندگی را کاهش دهد. در این مقاله، تأثیر گفتاردرمانی و بلع‌درمانی در مدیریت این مشکلات بررسی خواهد شد.
مشکلات گفتاری در بیماران پارکینسون
بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب دچار اختلالاتی مانند:
کاهش شدت صدا
یکنواخت شدن گفتار
کند شدن سرعت گفتار
مشکل در تلفظ واضح کلمات
نقش گفتاردرمانی در بهبود گفتار
گفتاردرمانگران از روش‌هایی مانند تقویت شدت صدا، تمرینات تنفسی، تکنیک‌های ریتمیک و افزایش آگاهی بیمار نسبت به نحوه تولید گفتار برای بهبود توانایی ارتباطی بیماران استفاده می‌کنند. یکی از رویکردهای مؤثر در این زمینه، روش LSVT LOUD است که با تمرکز بر افزایش بلندی صدا، به بیماران کمک می‌کند تا واضح‌تر صحبت کنند.
مشکلات بلع در بیماران پارکینسون
بلع دشوار یا دیسفاژی یکی دیگر از چالش‌های بیماران پارکینسونی است که می‌تواند منجر به عوارضی مانند سوءتغذیه، کاهش وزن و حتی ذات‌الریه ناشی از آسپیراسیون (ورود غذا به ریه) شود. علائم دیسفاژی شامل:
سرفه یا احساس خفگی هنگام غذا خوردن
باقی ماندن غذا در دهان
دشواری در شروع بلع
احساس گیر کردن غذا در گلو
روش‌های بلع‌درمانی برای بیماران پارکینسون
بلع‌درمانگران از تکنیک‌های زیر برای کمک به این بیماران استفاده می‌کنند:
تمرینات تقویت عضلات بلع (مانند تمرینات ماساکو و مندلسون)
تغییر در وضعیت بدن هنگام غذا خوردن (مانند خم کردن سر به جلو)
تغییر در بافت و قوام غذا برای کاهش خطر آسپیراسیون
استفاده از تحریک حسی و الکتریکی برای بهبود عملکرد عضلات بلع
توصیه‌های کلی برای بیماران پارکینسون
آهسته غذا بخورید و در یک محیط آرام و بدون حواس‌پرتی باشید.
هنگام غذا خوردن، صاف بنشینید و سر را کمی به جلو خم کنید.
از مصرف غذاهای خشک یا سفت خودداری کنید و مایعات غلیظ شده مصرف کنید.
تمرینات گفتاری و بلع را تحت نظر متخصصان انجام دهید.
نتیجه‌گیری
اختلالات گفتار و بلع در بیماران پارکینسون قابل مدیریت هستند و گفتاردرمانی و بلع‌درمانی می‌توانند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی این بیماران داشته باشند. دریافت کمک از یک متخصص گفتاردرمانی و انجام تمرینات منظم، می‌تواند به بیماران در حفظ توانایی‌های ارتباطی و تغذیه‌ای‌شان کمک کند.
۵
از ۵
۱ مشارکت کننده
